Elveda demek bir parçamı küçük bir sandalla nehre bırakmak gibiydi. Usulca kaydı ellerimden. Usulca kaydı su akarken. Merhaba dediğim dün gibi. Elveda daha uzun sürecek biliyorum.
Işıl ışıl geldi Ramazan gözlerime. Sokaklara, gönlüme, geceye. Bir masalın içinden geçmek gibi. Açlık ormanında tokluğu yenmek, sabır dağının zirvelerindeki yaşlı bilgeyi görmek, Anka kuşuna selam vermek...
Elveda demek elimdeki inci mercanın pula dönmesi tekrardan. Gözlerimde fer, yüzümde tebessümdü Ramazan. Gözlerimde nem, yüzümde hüzündür şimdi elveda.
Kuyuya düşen ümitlerime birer ip uzattım Ramazan’da. Göklerin ötesine giden bir kervana kattım onları. Bu dünyanın sarayları isteyenin olsun. Ben samanyolunda ziyafete katıldım Ramazan boyu.
Susuzluğum çöldeki gibi mi bilmem. Zemzem mi olur ilk yudum Allah-u Ekber ’den sonra dilime değen. Bir ay böyle emrini talim ederken, elveda demek yaprağın ucuna tutunan çiğ tanesinin düşmesi gibi.
Şimdi bir bayram sabahı; elimde oruçlar, dualar, biraz zikir, çokça ümit... Ramazan giderken bir bohçaya sarıp gönderiyorum emaneti. Kırık dökük olabilir, SEN biliyorsun. Layık değil ben de biliyorum ama kabul et, zor değil Rahmeti çok olana. Tekrar nasip et bir dahaki yıla. Gözlerimden süzülen yaşın dumanıyla beklerim. Kalbimde çiçeklenen anıların tadıyla beklerim. Her Ramazan ayrı, güzel ve yepyeni, bilirim. Nerde o eski Ramazanlar demeden beklerim. Şimdi şeker tabağına uzanan bir çocuğun elidir kalbim. Her uzanışta bir orucu tutar elim. Gözlerimi gözlerine dikip harçlık olarak da Rızanı isterim...