Sütre ve İnşirah

dehşeti gör
ve
yeryüzünü siyaha boyayan şehveti

kasıklarında karanlık patlamalar
kozmik bağırtılar
varoluşa bağlı ağrılar
var olduğunu zannedenlerin

şiiri kirleten
aşkı iğfal edip
apıştan dünya seyredenlerin
kulak tırmalayan
ruh karartan
çığlıklarını duy

sen
bir yeryüzü imgesisin artık
ey
loşluğuna sabahlar
sepia eylüller sunduğum hayat
içimde debelenen dehşeti gör

ey
kulaklarından tutup
dizime yatırdığım yanılış
aykırı kuramların
beynime yaptığı basınç
gör beni
tenden öte
candan ziyade
gör

bir hazanı
bir yağmurla
bir bulutu
bir kuşla
değiştir

bir yangıyı
bir şehvetten koru

beni koru
kara ruhların
kararmış hiçliğinden
gecemi esirge
ve eksik kılma üzerimden
kuş seslerini

aşk
bir tanımdır
gözlerimin yatağında
bir kasırga
bir deprem
bir okşayış olarak
aynı zamanda

geçirgen zıtlığımdan koru beni
sarsak bilgiçliğimden

kağıdı kutsayarak
kalemi
bir yaraya direnmek
bir ilenci gidermek savaşında
silah görerek
yazıyorum
yaz dediğini
yazgının

beni gör
ey ruhumu
saman kağıtların pürüzlerinde konuklayan aşk
beni gör
ve beni koru
seni şehvet sanmaktan

korkumu gider
korkunçluğumu sütrele
cinayetimi sakla
ve
ört beni
dağları ört üstüme
cehlimin üzerine kapat
geceyi ve gökyüzünü

inşirâh ol bana
kalbimi aç
göğsümü aralayarak
karart beni
ört beni ne olur
kalbimin vahyi geldi
az önce

Okudum
anladım
ağladım ve korkuyorum
ört beni

anlayışımı gizle
süz beni
evrenin bilgisinden
geceden ve hayaletlerden

sez beni
alemden
ayetten
şiirden